إن تجتنبوا کبائر ما تنهون عنه نکفر عنکم سیئاتکم و ندخلکم مدخلا کریما (نساء: 31)
اگر از گناهانِ بزرگی که از آن نهی میشوید پرهیز کنید، گناهانِ کوچک شما را میپوشانیم و شما را در جایگاهِ خوبی وارد میسازیم.
چرا باید گناه را بشناسیم؟
چرا گناه شناسی و عمل بر اساسِ این شناخت، ما را به تقوا میرساند؟
چرا آشنایی با احکام و یادگیری آن ها، زمینه ی رعایتِ تقواست و اهمیت دارد؟
یکی از آشنایان تعریف میکردند که هر سال در فضای مجازی در ماه رمضان جنجالی مبنی بر گذاشتن عکس غذا و خوراکی به راه است...
و بعضاً عده ای (حتی مذهبی های ما و تحصیل کرده ها) مواضعی دارند که تعجب آور است و گاهی هیچ اندیشه ای پُشت آن وجود ندارد.
شخصی صرفاً برای لبخند و مزاحی کوچک یا برای نوشتن دستور تهیه ی غذایی یا برای نشر سُنّت سفره های سَحَر و افطار یا ... عکس غذایی ساده (و شاید کمی غیر ساده) را میگذارد، ماه رمضان را هم تبریک میگوید و دیگران را هم به روزه داری تشویق و ترغیب میکند، اما عده ای [حتی مذهبی ها] (با جدّیت و اعتقاد و بدون قصد شوخی) جنجالی به پا میکنند که عکس غذا نگذار! حرام است! همین عکس را بعد از افطار بگذار! منِ روزه دار الآن دلم میخواهد و گناهش متوجه توست! مرتکب گناهِ آزار روزه دار و مؤمن شدی، و حتی روزه خواری کردی و ... و با اعتقاد کامل هم این ها را میگویند (البته که بحث شوخی های دوستانه فرق میکند)...
از این دست نظراتی که متأسفانه اخیراً خیلی شایع شده است.
و سوء استفاده کنندگان هم بگویند بله این است روزه و اسلام و وای به روزه داری که با عکس غذا تحریک شود و بهتر است روزه ی خود را باز کند! ذهن و فکرتان روزه بگیرد و ... !!!
فکر نمیکند که اگر بعد از افطار عکس را گذاشتی، اما روزه داری فردا اذان ظهر آن را دید، آن وقت چه میشود و چه حُکمی دارد؟ [حتماً میگوید دیگر گناهی متوجه تو نیست!]
روزه دار از کنار میوه فروشی و سوپر مارکت و غیره و ذلک هم رد نشود ممکن است دلش بخواهد!
و نمیداند که روزه، تمرین صبر است و تا چه اندازه در تحقق تزکیه ی نفس، تحصیل تقوا و ... مؤثر است.
[[بماند که تمام ایام سال که عکس های رنگین و پُر زرق و برق [و پُر از اسراف] از سفره های غذا و مهمانی های آنچنانی میبیند، نمیگوید اگر فقیر آبرومند گرسنه ای ببیند و دلش بخواهد چه؟ و چرا دنبال نشر سُنّت سادگی نیست و برای آن وقت صرف نمیکند؟]]
آن چه که گناه و حرام است، روزه خواری است.
روزه خواری هم گناه و هم جُرم است.
کسی که عامدانه روزه خواری میکند یا به آن تظاهر میکند و گناهش را آشکار و علنی میکند، این گناه و حرام است...
بله کسی که در ماه رمضان عکس غذایی را منتشر میکند و با افتخار مینویسد: اعتقادی به روزه ندارم! ناهار امروز من! یا در سطح شهر روزه خواری میکند، این گناه است...
اگر کسی به هر دلیلی روزه نمیگیرد مجاز نیست که روزه خواری خود را اعلام عمومی کند. چهره ی شهر و جامعه باید ماه رمضان را نشان دهد. حُرمت دستورات خدا باید حفظ شود.
و چقدر تفاوت است بین این اعلام عمومی روزه خواری [در فضای حقیقی و مجازی] و آن عکس گذاشتنی که شرحش گذشت...
و همین مسائل و بلکه بیشتر در سایر گناهان مانند غیبت، دروغ، تهمت و ...
این فقط مثال ساده ای بود از کمترین دلیل بر ضرورتِ گناه شناسی، و دانستن این نکته که اولین قدم در نهی از منکر، علم به آن گناه و حُکمِ آن است...
و چه بسیااار همین عدم شناخت ها بوده که چوب بر سعادت شخص زده است...
سال ها از سن تکلیف مان میگذرد و حقیقتِ هیچ گناهی را [آنطور که باید] نمیشناسیم، واجبات و مُحرمات را به نحو اصولی نمیدانیم، دغدغه ی گناه شناسی نداریم، تصور میکنیم که وظیفه ی ما نیست و دیگران باید بشناسند و بدانند، چقدر به اسم دین کلی گویی میکنیم و چقدر از واقعیتِ احکام دور هستیم، مسلمان و شیعه هم هستیم...
آقای بهجت ره میفرمودند: ترک معصیت برای تمام عمر کافی و وافی است، اگر چه هزار سال باشد.
لذا ابزار ترکِ عملی گناه، شناختِ آن است.
خدایا به محمد و آل محمد توفیق شناختِ گناه و ترک آن، و توفیق انجام واجبات را به ما عطا کن و ما آرزو به دلِ این ها از دنیا نرویم...
خدایا به محمد و آل محمد توفیق بیداری سَحَر و درک آن و بهره های معنوی هر چه بیشتر از این ماهِ مبارک و عزیز را به ما عطا کن و ما را به شب قدر و توفیقِ احیای آن برسان...
